Bu makale görsel ve plastik sanatlar üst disiplinlerinin bir uzantısı olduğu varsayılan yapay zekâ görselliğini (fotoğraf, resim, grafik tasarım) kapsamaktadır. Makalenin çıkış noktası ise meşhur Cosmopolitan Dergisi’nin, Yapay Zekâ özel sayısının kapağında görünen “Kedi Yürüyüşü Yapan Kadın Astronot” illüstrasyonunun yanına kocaman bir şekilde şu ifadeyi iliştirmesidir: "Dünyanın İlk Yapay Zekâlı Dergi Kapağıyla Tanışın". Hatta derginin söz konusu sayısının internet sayfası lansmanında bu ifade biraz değiştirilerek “Dünyanın En Akıllı Yapay Zekâsı İlk Dergi Kapağını Yaptı” biçimine dönüşmüştür. Ancak fail ile fiili arasındaki bu ilişki dönüşümün en önemli ikinci mottosu ise şudur: “Ve onu yapmak yalnızca 20 saniye aldı!”. Belki de daha önce bir yardımcı araç/aparat olarak parçası olduğu modern görsel sanatlara bir yaratıcı fail olarak yeniden dahil olan bilgisayarlar, mutlak hızlılığın hüküm sürdüğü güncel post-McDonaldlaşma akılcılığının belki de en paradoksal akıldışılığı olarak tuhaf bir insan-bilgisayar tümleşmesini mevzubahis kılmıştır. Bu birleşmenin marjinal bir melezleşme mi, yoksa hipostatik bir birleşme mi olduğu ikilemi ise bu araştırmanın tartışma konusudur. Sanat eserinin insan emeği boyutunu ifade etmekte önemli bir parametre olan tekillik, artık melezleşen bir çoklu-fail ya da insansızlaşan fail tarafından her şeyde olduğu gibi erkenlik sorunsalına neden olmaya başlamıştır. Üstelik bu sorunsal, modern ve post-modern görsel sanatların pazarlama mottosuna dönüşmüştür. Sanatsal eylemin böylesine fiillerini erken boşalan failler tarafından sergilenmesi, üretimde bollaşma ile bayağılaşma/kalabalıklaşma arasında sıkışan yeni bir biricikleşme problemine işaret etmiştir. Çünkü Türk Dil Kurumu sözlüğü, gayr-ı meşru bir şekilde ilişki kuran anne ve babanın mahsulü olan çocuğun piç olarak çağrılabileceğini söyler. Baba sıfatına erişen insan ile ana sıfatındaki yapay zekânın bu gayr-ı meşru ve gelenekçilik açısından gayr-ı ahlakî ilişkisinden doğan sanat eseri piç midir yoksa insan emeğinden kopuşu nedeniyle soysuzlaşmanın/kökensizleşmenin bir sonucu mudur? Bu temel soruya ilişkin sorgular üretmek için var olan bu makale, hermenötik düzlemde biçimlenen bir dizi hipostatik birleşme meselesinin özü ve arketipleri hakkındadır.
This article encompasses AI-generated visuality (photography, painting, graphic design), which is presumed to be an extension of the higher disciplines of visual and plastic arts.The starting point of this article is the famous cover of Cosmopolitan Magazine's Artificial Intelligence special issue, featuring an illustration of a "Cat-Walking Female Astronaut" with a bold caption that reads: "Meet the World's First Artificial Intelligence Magazine Cover." When the magazine's website launched for this issue, the phrase was slightly altered to: "The World's Smartest Artificial Intelligence Made the First Magazine Cover." However, the second most significant slogan of this transformation in the relationship between the agent and the actual is the following: "And it only took 20 seconds to do it!" Perhaps by re-entering the modern visual arts as a creative agent, a role it previously held as an auxiliary tool/apparatus, computers have brought about a curious integration between humans and machines—what may be seen as the most paradoxical irrationality in the current post-McDonaldization rationalization of absolute speed. Whether this merger is a marginal hybridization or a hypostatic union is discussed in this research. Singularity, an essential parameter in expressing the human labor involved in creating art, has now begun to cause issues of precocity or prematurity, as in many other areas, due to the hybridization of multi-agent or dehumanizing forces. The exhibition of artistic acts by such entities, who complete their actions prematurely, raises a new problem of uniqueness—one that exists between an abundance of production and the vulgarization or crowding of content. According to the dictionary of the Turkish Language Association, a child born of an illegitimate relationship between a mother and father can be referred to as a bastard. Is the work of art that emerges from this illegitimate—and, in terms of traditionalism, immoral—relationship between the human artist, who assumes the title of father, and artificial intelligence, which acts as the mother, to be considered a bastard? Or is it a product of degeneration, stemming from its detachment from human labor? This article, aimed at generating inquiries related to this fundamental question, concerns the essence and archetypes of a series of hypostatic union issues, shaped within a hermeneutic framework.
