Bu çalışmada Temel Gelir (TG) önerisinin eleştirel bir değerlendirmesi yapılmıştır. TG'nin kendi içindeki çelişkilere, geleneksel sosyal politika-TG karşılaştırmasına ve son olarak TG ile sosyal politikadaki neoliberal dönüşüm arasındaki uyumlu noktalara yer verilmek suretiyle geleneksel sosyal politika anlayışının TG'ye olan üstünlükleri tartışılmıştır. TG'nin ücretli çalışmanın olmadığı bir denklemde insanların temel ihtiyaçlarını karşılayacak düzeyde bir ödemeye tekabül etmediği; sosyal politikayı çalışma ilişkilerinden kurtaramayacak bir sosyal politika aracı olduğu; kamu hizmetlerinin daha çok metalaştırılması, düşük ücret politikaları, özelleştirmeler ya da esnek ve kuralsız bir çalışma hayatının normalleştirmesi karşısında kurumsal düzenlemeleri esas alan bir çözüm yolu önermediği sonucuna varılmıştır. TG sosyal politikada paradigma değişikliği yaratmak gibi gerçeklikten uzak iddialardan arındırılabilir, sosyal yardımlar konusuyla sınırlandırılabilirse alana katkı sağlayacak bir tartışmanın da önü açılmış olacaktır. Aksi durumda her sosyal soruna olumlu etkileri olan şifalı ot misali sunulan, iddialı ve fakat o iddianın gereğini yerine getirmekten çok uzak bir sosyal politika aracı olarak kalması kaçınılmazdır.
This study critically evaluates the Basic Income (BI) proposal. It discusses the advantages of the traditional social policy approach over BI, points out inner contradictions of BI, compares traditional social policy and BI and finally emphasizes the compatibility between BI and the neoliberal transformation in social policy. It is concluded that, in an equation where there is no wage work, BI does not correspond to a level of payment that meets the basic needs of people; it is a social policy instrument that cannot free social policy from labor relations; it does not offer a solution based on institutional arrangements against further commodification of public services, low wage policies, privatization, and normalization of a flexible and unregulated working life. Suppose BI can be emancipated from unrealistic claims, such as creating a paradigm shift in social policy and limited to the issue of social assistance. In that case, it will pave the way for a debate contributing to the field. Otherwise, it is inevitable that it will remain as an ambitious social policy instrument, presented like a medicinal herb with positive effects on every social problem, but far from fulfilling the requirements of that claim.
