Sinema, ortaya çıktığı yüzyıl nedeniyle diğer sanat disiplinlerinden daha yeni bir anlatım aracıdır. Bu yenilik sinema için bir dezavantaj yaratmasının aksine bütün disiplinlerin biçimlerini ve dillerini alarak yeniden üretmesini sağlamıştır. Bu yeniden üretimle sinema kendine özgü yeni bir dil geliştirmiştir. Bu dilin ortaya çıkışı anlatı biçimlerine yeni bir boyut kazandırmıştır. Anlatılara dahil olan karakter öğesi ve zaman/mekân öğesi dönüşüme uğramıştır. Uyarlama filmler bu dönüşümü karşılaştırmalı olarak inceleyebilmek için önem kazanmıştır. Bu makalenin inceleme konusunu oluşturan Fin yönetmen Aki Kaurismäki, yazılı dile ait eserlerden sinemaya yaptığı uyarlamalarla yazılı eserlerde var olan karakterleri günümüz dünyasında anlatmıştır. Hamlet uyarlaması ile izleyicinin zihnindeki var olan “Hamlet” imgesinden yararlanmıştır. Bu imgeleri kendi karakterleri haline getirmiştir. “Hamlet”, Shakespeare’in kurguladığı “Hamlet” değil, Kaurismäki’nin kurguladığı “Hamlet”e dönüşmüştür.
Cinema is a newer means of expression than other art disciplines due to the century in which it emerged. This innovation did not create a disadvantage for the cinema, but enabled it to reproduce by taking the forms and languages of all disciplines. With this reproduction, cinema has developed a new language of its own. The emergence of this language has added a new dimension to narrative forms. The character element and the time/space element included in the narratives have been transformed. Adapted films have gained importance in order to examine this transformation comparatively. Finnish director Aki Kaurismäki, who is the subject of the article, has described the characters that exist in literature in today's world through his adaptations from literary works to cinema. With the adaptation of Hamlet, he benefited from the existing "Hamlet" image in the mind of the audience. He made these images his own characters. “Hamlet” has turned into “Hamlet” constructed by Kaurismäki, not “Hamlet” fictionalized by Shakespeare.
