Akademik Veri Yönetim Sistemi
Türk Nöroşirürji Derneği 38. Bilimsel Kongresi, Antalya, Türkiye, 10 - 13 Nisan 2025, ss.71-72, (Özet Bildiri)
Giriş: Bu çalışmada, pterigopalatin fossa’ya (PPF) ulaşmak için endoskopik transorbital (ETO) transkonjonktival yaklaşımı anatomik olarak tanımlamak amaçlanmıştır. Gereçler ve Yöntem: Bu çalışma, Bahçeşehir Üniversitesi Tıp Fakültesi Rhoton Anatomi Laboratuarı’ndaki 5 formalinle fikse edilmiş, silikon enjekte edilmiş, insan kadavra başı kullanılarak ve bu kadavralardaki her iki orbita üzerinde 10 PPF’nin ETO transkonjonktival yaklaşımla incelenmesi ile yapılmıştır. Endoskopik diseksiyon 0 derece açılı Olympus endoskop ile görüntülenerek, fiberoptik kablo, ışık kaynağı ve kamera sistemi ile dijital video kayıt sistemi ile kaydedilmiştir. Bulgular: Cerrahi teknik üç adımdan oluşmaktaydı: 1. Orbital konjonktival aşamada, infraorbital bölgeye transkonjonktival bir yaklaşımla insizyon yapıldı ve posteriora doğru subperiostal diseksiyon gerçekleştirildi. 2. Orbitomaksiller aşamada, infraorbital tabanda posterior kompresyon ile osteotomi gerçekleştirildi, infraorbital sinirin (İOS) orbitomaksiller segmenti ortaya çıkarıldı ve maksiller sinüse giriş sağlandı. 3. Pterygopalatine aşamada, posterior maksiller duvar çıkarıldı, böylece PPF açığa çıkarıldı. İOS’un pterygopalatine segmenti ortaya çıkarıldı ve bölgedeki diğer anatomik yapılar tanımlandı. Alt orbital kenardan infraorbital kanalın distal ucuna (yüzeyden derine) kadar olan mesafe ölçüldü ve ortalama 21,8±1,6 mm olarak bulundu. İOS dalının ve CN V2’nin, alt orbital kenardan foramen rotunduma (FR) kadar olan seyrinin uzunluğu ortalama 47,3±4,4 mm olarak hesaplandı. PPF içinde CN V2 haline geçen İOS’a erişim sağlamak için çıkarılması gereken minimum posterior maksiller duvar miktarı, dikey olarak 12,7±3,5 mm ve yatay olarak 11,9±1,5 mm olarak kaydedildi. Tartışma: PPF’ye ulaşım için ETO transkonjonktival yöntemin seçilmiş vakalarda diğer tekniklere alternatif bir yaklaşım olabileceği gösterilmiştir. Diğer tekniklere göre komplikasyon riskinin daha az olması, daha kolay bir yaklaşım olarak düşünülmesi en büyük avantajlarıdır. Literatürde konu hakkında anatomik ve klinik çalışma sayısının az olması sebebiyle özellikle anatomik kadavra çalışmalarının yeni ve geniş serilerine ihtiyaç bulunmaktadır.